Na porodówkę przyjęto rano Panią do porodu (w terminie porodu) z początkową akcją porodową. Po kilku godzinach, wobec zanikającej czynności porodowej, po badaniu położniczym, stwierdzonym całkowitym zaniku części pochwowej macicy (a więc w zaawansowanej fazie porodu) zadecydowano o podłączeniu kroplówki naskurczowej. Poród nie postępował (mimo kroplówki), a nad prawą pachwiną nagle pojawił się twardy, niebolesny, okrągły guz o średnicy ok. 12 cm. Tzw. tętno płodu było prawidłowe, stan rodzącej także nie budził obaw.

Wobec braku postępu porodu i niejasnej sytuacji klinicznej (guz) zdecydowano wykonać cięcie cesarskie. Ordynator zlecił mi wykonanie tego zabiegu, do asysty miałem kolegę chirurga, a znieczulenie eterowe (kapanka) realizował lekarz dermatolog. Ordynator, w cywilu, pozostał w odwodzie jako doradca. Przystąpiliśmy do operacji rutynowej, nie oczekując sensacji... a jednak los chciał inaczej.

Po przecięciu powłok i otrzewnej nagle ukazała się nam... rączka dziecka wśród odpływających wód płodowych (a gdzie ściana macicy?!) - przerażająca myśl o pękniętej macicy jednak nie wchodziła w rachubę, gdyż nie było krwotoku wewnętrznego. Przystąpiliśmy do wydobycia dziecka, chłopiec 4.160 g, zdrowy, bez wad, 10 pkt. Apgar. No, ale po nitce do kłębka... zaczęliśmy penetrować jamę brzuszną. Znaleźliśmy łożysko usadowione na zewnątrz obkurczonej macicy i prawych przydatkach oraz częściowo na krezce jelita (to był ten guz nad prawą pachwiną). Obecność kolegi chirurga przy asyście była niezwykle pomocna. Wykonaliśmy niezbędne czynności związane z zabezpieczeniem przed powikłaniami...

Po operacji ochłonęliśmy i przeanalizowaliśmy nasze dokonania... Tak, to była donoszona ciąża brzuszna, z żywym płodem, bez jakichkolwiek wad wrodzonych. Dalsza wieloletnia obserwacja dziecka, dzisiaj już dojrzałego mężczyzny, nie wykazała jakichkolwiek odchyleń od normy.

Próbowaliśmy opublikować nasz przypadek, ale mając małe doświadczenie w realizacji publikacji nic z tego nie wyszło. Po wielu latach odwiedził mnie w poradni mój mały (wtedy) pacjent - wspomnienia, łzy, kwiaty... no i doszliśmy do wniosku, że gdybyśmy wtedy dysponowali aparatami USG, zostałby on wyeliminowany już na początku ciąży... No i tak mam pacjenta, którego pamiętam na całe życie.

PS. Analiza literatury światowej za ostatnie kilkadziesiąt lat wykazuje ciąże pozamaciczne, brzuszne, ale albo z wadami, albo bez oznak życia, albo wykryte na wczesnym etapie rozwoju i wyeliminowane operacyjnie, nic tylko do Księgi Guinessa." (nadesłał I.S.)

Miałem dyżur w pogotowiu ratunkowym, dokładnie 23.12.1998 r. Jeździliśmy trzema karetkami: reanimacyjną, wypadkową i ogólną. Nasza dyspozytorka należała zaś do tych, które z założenia nie weryfikują i nie odrzucają żadnych wezwań. Tego dnia poskutkowało to tym, że z powodu ilości wezwań "kręciliśmy się" naszymi karetkami (ja w wypadkowej), jak w przysłowiowym młynie. Jeździliśmy dosłownie bez przerwy przez całą noc, a już po pierwszych dwóch godzinach mnogość wezwań spowodowała absolutny "groch z kapustą" w układzie (hierarchii) karetek. Doszło do tego, że ogólna pojechała do zatrzymania krążenia, reanimacyjna była w drodze do wypadku, a ja moją wypadkową jechałem do "ostrej gorączki" u dotychczas zupełnie zdrowego ok. 20-letniego mężczyzny.

Z ostatniego wyjazdu wróciłem około 8.30, a do końca dyżuru zostało jeszcze 30 minut. Byłem już porządnie zmęczony i głodny, z niemałą radością myślałem o czekającej na mnie, przygotowanej na dyżur kanapce. Zdążyłem jednak, jak to się mówi - zaledwie wbić w nią zęby - gdy z głośnika rozległ się bezlitośnie beznamiętny głos dyspozytorki: "Panie doktorze, pacjent w Ambulatorium!". Niezmierzone, jak mi się przynajmniej dotychczas wydawało, pokłady mojej cierpliwości i spolegliwości, ograniczyły się aktualnie do wartości praktycznie niemierzalnych. W tej chwili po raz pierwszy pomyślałem, że zaraz eksploduję. Najwyraźniej cały świat uwziął się na mnie i nie ma dziś końca dla mojej dyżurowej udręki.

Poszedłem do Ambulatorium, gdzie czekał na mnie starszy, skromnie ubrany mężczyzna. Przywitałem go chłodno i spytałem krótko - O co chodzi? Pacjent poprosił o receptę na lek przeciwnadciśnieniowy i drugi "na prostatę" (preparatów już nie pamiętam, nie ma to z resztą znaczenia). Pomyślałem po raz drugi, że pewnie za chwilę eksploduję. Mój pacjent przyszedł dziś do Ambulatorium, ponieważ nie zauważył, że kończą mu się leki ("... a przecież idą Święta!"). Zmęczony, głodny i co tu kryć - zły na cały świat i tego biednego, starszego mężczyznę - dałem upust mojej frustracji.

Powiedziałem mu w możliwie dosadny (jednak nie wulgarny sposób), co myślę o jego braku przezorności w odniesieniu do własnego leczenia. Kategorycznie odmówiłem wypisania recept i zdecydowanie poprosiłem, żeby sobie poszedł. I poszedł sobie. Nie pamiętam jego twarzy, nie pamiętam jak się nazywał, ale jak dziś pamiętam jego nieco już przygarbioną sylwetkę, gdy wolnym krokiem zmierzał do wyjścia...

Właśnie ten obraz powrócił po raz pierwszy tego samego dnia wieczorem, podczas składania świątecznych życzeń przy wilijnym stole. Zrobiło mi się strasznie przykro, głupio i potwornie wstyd. Nie wiem, czy kiedykolwiek wcześniej było mi tak bardzo wstyd za siebie. Myślę sobie już po latach, że ten człowiek pojawił się właśnie w tym dniu nie tylko po swoje recepty. Z jakiegoś metafizycznego powodu pojawił się również, aby czegoś mnie nauczyć i pomóc mi "dorosnąć" zawodowo. Pomógł mi, choć ja nie pomogłem jemu. Zbadanie go, wypisanie recept i uzupełnienie dokumentacji zabrałoby mi przecież maksymalnie 15 minut. Dzięki temu pacjentowi zrozumiałem, że nawet w trudnej sytuacji nie mogę pozwolić sobie na to, by przestać widzieć w pacjencie człowieka z jego problemami, tak jak nie mogę pozwolić sobie przestać być lekarzem, bo jestem zmęczony. Odrobiłem lekcje, a jeśli mojej świadomości nie zmiecie kiedyś łaskawa demencja - to tego pacjenta nie zapomnę nigdy..." (nadesłał R.G.).

Uczynni sąsiedzi odpiłowali pręt i dopiero wtedy można było zabrać pacjenta na laryngologię, gdzie operacyjnie usunięto pręt, a pacjent nawet nie stracił oka. Drugi przypadek zdarzył się kilka lat temu na drodze przebiegającej przez dość dużą wieś. Pijany, młody mężczyzna jechał dobrym samochodem i mając wypadek dachował. W efekcie skosił kawałek ogrodzenia wraz z furtką. Ta furtka okazała się dla niego fatalna, gdyż płaskownik, z którego była zrobiona, przebił przednią szybę, poduszkę powietrzną i tego człowieka przechodząc przez klatkę piersiową i oparcie fotela. Pacjent był w logicznym kontakcie! Strażacy odpiłowali płaskownik jak najbliżej ciała i mogliśmy zabrać nieszczęśnika. Wielkie było moje zdziwienie, gdy w karetce zobaczyłam, że słychać oba płuca, a saturacja wynosi 96%! Po około miesiącu leczenia wyszedł do domu na własnych nogach. Ciekawe przypadki, gdzie pech przeplótł się ze szczęściem." (nadesłał M.G.)