Dwa dni przed Wigilią do gabinetu przychodzi starszy pan. Okazuje się, że to mąż pacjentki. Ma ze sobą teczkę z badaniami, wśród nich TK głowy (diagnozowana na neurologii, skierowana do kliniki neurochirurgii). Wynik: w tylnych dołach czaszkowych symetryczne dwa guzy, każdy o średnicy ok. 6 cm, prawdopodobnie oponiaki! Zabieg neurochirurgiczny tuż po świętach 27 grudnia. Mąż pacjentki mówi: - Chciałem oddać recepty na okulary, bo pewnie się jej już nie przydadzą, rokowania nie są najlepsze. Neurochirurdzy zapytali tylko w jaki sposób wykryto guza. Pełna ostrość wzroku, bóle głowy tak, ale nie sugerujące nic złego, sporadyczne. I że jeszcze "chwila" i mogłoby być inaczej... Proszę męża pacjentki, żeby jednak kupił żonie okulary do czytania, bo jak wydobrzeje, to się jej przydadzą. Proszę też, żeby koniecznie mnie poinformował o dalszym przebiegu choroby.

Żadnych wiadomości. Po roku, dwóch pytam kolegę, czy coś wie na jej temat. Ale niestety niewiele wiedział, słyszał. że chyba pacjentka zmarła. Zrobiło mi się smutno, tym bardziej, że była to bardzo sympatyczna osoba. Co jakiś czas przypominałam sobie o niej...

Kilka lat temu do mojego gabinetu prywatnego przychodzi pacjentka. Witamy się i pytam, w czym mogę pomóc. W pierwszych słowach słyszę wschodni akcent. Pacjentka na to: - Ja to może bym nie przyszła jeszcze, chociaż okulistom zawdzięczam życie, ale potłukły mi się okulary do czytania. Zrobiłam je kilkanaście lat temu, przed operacją. Pytam przed jaką operacją? I tu... - Miałam operację guza mózgu! Tętno mi przyspieszyło :-) Pytam pacjentkę, dlaczego zawdzięcza okulistom życie. Ona odpowiada: - Przyszłam po okulary, a pewna pani doktor zaczęła mnie badać, poprosiła takiego starszego doktora o pomoc, wysłała na dalsze badania. I się okazało to, co się okazało.

Zrobiło mi się gorąco i pytam: - A pamięta pani jaka doktor panią badała? Ona: - Dokładnie nie, ale chyba to była wysoka blondynka. I wtedy mówię do niej: - Wie pani, tą lekarką byłam ja, a ta wysoka blondynka to była moja pielęgniarka. Ucieszyła się bardzo, a ja jeszcze bardziej. Zapytała: - Pani doktor, jak ja mam się pani odwdzięczyć za to, że pani uratowała mi życie? Gdyby nie pani, nie byłoby mnie dzisiaj tutaj. Nie zdawałam sobie sprawy, że idę do pani, poleciła panią moja znajoma. Ja jej mówię: - Już mi się pani odwdzięczyła, że widzę panią całą, zdrową, jak zwykle uśmiechniętą. Ona odpowiedziała: - Nie poszłabym dalej do okulisty, gdyby nie zniszczone okulary, które mi pani zapisała, a które zrobił dla mnie mój mąż. Zapytałam o męża. Niestety, nie żył od dwóch lat, był od niej sporo starszy, chorował na chorobę nowotworową. Obejrzałam dno oka - żadnego śladu choroby, pełna ostrość wzroku, tarcze różowe. Pożegnałyśmy się radośnie, a pacjentka obiecała, że jeszcze kiedyś odwiedzi mnie ponownie.

Ten dzień, od rana był niesamowity. Wcześniej, na mój zastrzeżony numer telefonu zadzwoniła kobieta: - Cześć Bogusia, jak się czujesz? Pytam: - A o co chodzi? - To ja Irena, leżałyśmy razem na onkologii. Ja na to: - Ale ja nie leżałam na onkologii. Mam co prawda na imię Bogusia, ale to chyba pomyłka! Zbladłam... jakiś zły znak? Taka dziwna pomyłka? Ale za kilka godzin o tym zupełnie zapomniałam dzięki mojej pacjentce z Białorusi? :-)" (nadesłała B.R.)

Pamiętam Panią Krystynę, jedną z moich pierwszych pacjentek, kiedy byłam młodym, "stażowym" lekarzem. Kobieta po 60-tce, z nowotworem oskrzela. W ciężkim stanie. Z ogromną wolą życia i zawsze w cudownym humorze, co wprawiało wszystkich dookoła w wielkie zdumienie. Do dziś zapamiętam Jej słowa, kiedy szła na przepustkę do domu i miała zakaz mycia napromienianych pól klatki piersiowej. Tak bardzo marzyła o kąpieli w wannie, że kiedy przyjechała po nią córka, Pani Krystyna, filuternie przymykając jedno oko, zapytała przy innych pacjentkach obecnych na sali: "Pani doktor, a dupę to mogę moczyć?". Wywołało to wybuch radości wszystkich obecnych, nie wyłączając mnie oraz wielkie zakłopotanie Jej córki, która zaczęła strofować moją przeuroczą pacjentkę. Pani Krystyna zupełnie nie przejęła się oburzeniem córki, machnęła ręką i stwierdziła" "Och, my tak sobie zawsze z panią doktor rozmawiamy". Do dzisiaj pamiętam Jej słowa, Jej głos. Rzeczywiście rozmawiałyśmy o wszystkim i umawiałyśmy się na wspólną kawę do kawiarnianego ogródka, żeby - jak mówiła Pani Krysia - "posiedzieć i popatrzeć na ludzi". Nawet w najbardziej "zagonione" dni, znajdowałam czas, żeby posiedzieć choć chwilę, potrzymać za rękę i z Nią porozmawiać, mając świadomość, że jej dni są policzone. Zresztą rozmów i codziennego pogłaskania domagały się wtedy wszystkie pacjentki, zazdrosne o siebie nawzajem. :-)

Wspominam tamten czas jako jedne z najpiękniejszych chwil mojego życia. Pracowałam pod okiem doświadczonych i wspaniałych lekarzy, którzy chętnie dzielili się swoją wiedzą i pokazali mi, jak wygląda prawdziwa medycyna, opieka nad chorym, lekarska życzliwość i serdeczność. Od córki Pani Krystyny dostałam na pamiątkę własnoręcznie wykonany exlibris z gałązką jabłoni z ogrodu mojej Babci i z ogromnym sercem w tle. To było prawie 20 lat temu...

Pamiętam moją Babcię, własną niezwykłą diagnozę i jej walkę z chorobą nowotworową. Dzień po zdaniu ostatniego egzaminu na VI roku, postawiłam swoje pierwsze w życiu rozpoznanie. Do dziś nie wiem, jak to mogło mi się udać, bo to był zupełnie niesamowity przypadek. Wiedziona jakąś niezwykłą intuicją dotknęłam przypadkowo jednym palcem może centymetra kwadratowego obfitej piersi mojej Babci i natrafiłam na malutki guzek. Nikt go nie umiał wyczuć, nikt mi nie wierzył. Uwierzyła mi tylko zaprzyjaźniona Pani Doktor, która zrobiła biopsję w tym miejscu, które jej pokazałam, choć ona też niczego nie wyczuwała. Dla mojego spokoju, szybko i niemal "na poczekaniu" zrobiła badanie. Wynik był jednoznaczny. Komórki nowotworowe. Bardzo wczesne rozpoznanie. Niestety, po 10 latach nastąpił nawrót choroby...

Pamiętam Panią Danutę. Od samego początku, od naszego pierwszego kontaktu czułam do Niej wielką sympatię. Jej niesamowita walka o zdrowie i chęć zwalczenia poważnego nowotworu są godne napisania książki, nie tylko drobnego wspomnienia. Właściwie to nie ja jej, to Ona mi pomogła w życiu. Nauczyłam się od Niej bardzo dużo, a teraz jesteśmy najlepszymi przyjaciółkami. Dziękuję losowi, że wykonując ten piękny zawód mogłam poznać tyle wspaniałych osób.

Pamiętam dwie Panie Bożenki, Panią Stefanię, Panią ("Ciocię") Ewę i wiele innych... Chyba jednak napiszę książkę..." (nadesłała D.K-G.)

Innym pacjentem, którego zapamiętałam, był świeżo upieczony pan młody. Pokłócił się na weselu z teściem, uderzył w szybę i przeciął naczynia na przedramieniu. Dał sobie założyć opatrunek i zawieźć do szpitala, ale musiałam siedzieć z tyłu i trzymać go za rękę. Był pijany i niespokojny, więc co chwilę zrywał opatrunek. Można sobie tylko wyobrazić, jak ja wyglądałam po przyjeździe do szpitala.

Mogłabym jeszcze długo opowiadać, byłam ponad 10 lat wiejskim "omnibusem", ale to już zupełnie inna historia. Obiecuję napisać kiedyś pamiętnik. Pozdrawiam." (nadesłała B.K-K.)

21-letnia studentka, córka stomatologa, trafiła do laryngologa celem oceny zmian w lewej zatoce szczękowej, wykazanych w wykonanym badaniu tomografii komputerowej głowy. Pacjentka cierpiąca od miesiąca na przemijającą pokrzywkę twarzy, tułowia i kończyn, bóle głowy i brzucha, przeszła diagnostykę alergologiczną i radiologiczną, która nie przyniosła rozpoznania. Pomimo stosowania antyhistaminików objawy pojawiały się ponownie, a wystąpienie obrzęku warg zdecydowało o podejrzeniu niedoboru inhibitora C1 dopełniacza. Pacjentka w trybie pilnym została skierowana do jednostki o wyższym poziomie referencyjnym. Jeżeli wspomnę jeszcze o pacjencie z hypereozynofilią idiopatyczną i o kobiecie z zespołem antyfosfolipidowym, to widać, że obecnie laryngolog może coraz częściej trafiać w swojej praktyce na pacjentów ze schorzeniami o podłożu immunologicznym." (nadesłał P.T-Z.)

Zbadałam najważniejsze parametry układu krążenia. Nic nie wskazywało na zaawansowaną miażdżycę. Owszem, ciche tony serca wzbudziły we mnie czujność diagnosty. Po przedstawieniu problemu pacjent poprosił o zapisanie leków. Śledził każda literkę. Były to leki wspomagające pracę serca. Udzieliłam wyczerpującej informacji na temat ich działania. Zdziwiony brakiem najważniejszego - według niego - środka, poprosił o jego wypisanie na osobnej recepcie. Spojrzałam na niego, a on na mnie. Po otrzymaniu recept pacjent zaproponował mi umowę. Jeśli ten ostatni lek zadziała, wróci i osobiście pocałuje mnie w najmniejszy palec mojej stopy. Tym lekiem była Viagra. Jednak złożona przez pacjenta obietnica do dzisiaj się nie spełniła." (nadesłała M. H-C.)

Wracając na koniec do nietypowych upominków od pacjentów: